İÇİMİZDEKİ ÇOCUK..

Gittin mi diye sordu kız sessizce içindeki büyümeyen çocuğa.. Cevap alamamıştı, demek gerçekten gitmişti bu sefer. Artık ona hiç bir şeyi kafaya takmamasını, sürekli gülümsemesini söyleyen, hayatını neşeli kılmasını hatırlatan çocuğu kaybetmişti. Ve birden içini derin bir burukluk kapladı. Tekrar gülümsemek istedi, beceremedi. Hayattan bezmiş yetişkinler gibi olmak istemiyordu. Dışarı çıktı ve kalabalığa karıştı. Herkes ne kadar griydi. Onlar gibi olmak istemiyordu. Karşısına gelen ilk bakkala girip çocukken en sevdiği o renkli şekerlerden aldı ve bir çocuk parkına varana kadar durmaksızın yürüdü. Sonra çocukların oyunları seyretti, onlarla şekerlerini paylaştı ve onlarla oyunlar oynadı. Tekrar içindeki küçük çocuğun geri geldiğini hissediyordu. Derken O'nu gördü. Günlerdir konuşmaya cesaret edemediği O'nu. Ve yanına gitmeye karar verdi, ona olan hayranlığından, gözlerinin insanın içini nasıl ısıttığından bahsedecekti. Yanına varınca tüm düşünceleri aklından uçup gitmişti. Ve koluna dokunup ”ebe” dedi.. 12.12.12