Önce bir tohum düştü toprağa,
Korkuyordu toprağın altından çıkmaya.
Ama yağmurun sözleriyle küçük bir filiz vermişti
Ve o anda gördü güneşi, aşık oldu hemen.
Toprağın altından daha da çok çıktı, büyüdü.
Güneşin onu fark etmesi için giderek gelişiyordu.
Ama güneş başka çiçek ve ağaçlardan onu göremiyordu.
Artık fidan olmuş, minik çiçekler vermişti güneşe.
Sonra düşündü güneşin onu fark etmesi için daha büyümeliydi,
Yanındaki ağaçlardan daha uzun olmalıydı.
Büyüdü büyüdü ve kocaman bir ağaç oldu.
Ama güneş onun aşkını hala fark etmemişti.
Yağmur ise bu minik fidanın büyümesi için her şeyi yapmıştı.
Ama küçük fidan da güneş için büyürken,
Yağmurun kendisine duyduğu aşkı fark etmemişti.
Yağmur anlamıştı fark edilmediğini ve
Bir daha hiç yağmadı bitkinin bulunduğu bölgeye.
Ağaç güneşin yakıcı aşkıyla kavrulmaya başlamıştı,
Yavaş yavaş soluyordu, kuruyordu dalları.
Ama güneş hala görmemişti onu.
Yağmur ise aşkının kurumasını seyrediyordu
Ve daha fazla dayanamadı onun yaşaması için
Tekrar yağmaya başladı, kavuştu sevdiğine.
Tekrar eski haline geliyordu yağmurun sevgilisi ağaç.
Ağaç anlamıştı, yağmurun onu sevdiğini ve
Güneşin asıl sevgilisini dünya olduğunu, kainat olduğunu..
10.12.2002 yılında yazdığım bir şiir :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder