Aslında kız yorulmuştu herkese farklı farklı maske takmaktan. Ama takmasa ne yapacaktı ki, kendi bile hangisinin gerçek yüzü olduğunu bilemezken.. Son zamanlarda artmıştı dalıp dalıp gitmeleri, hiç bir şey düşünmeden boş gözlerle dalması.. Mutluluk neydi hüzün neydi bilemiyordu.. Zaten kim biliyordu ki gerçekleri..
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Sonra kız sessizliğin gücünü keşfetti ve bir daha tek bir kelime bile konuşmadı. Ta ki O gelene kadar. O, o kadar etkileyiciydi ki.. Kız çoğu zaman kendini O'nun simsiyah gözlerinin içine bakıp göz bebeklerini ararken buluyordu. Ve sonra bir gün kız konuştu. O'na seni seviyorum demişti. O da bende seni dediğinde birbirlerine sımsıkı sarılmışlardı. Kızın içini bir huzur kaplamıştı, sanki sonsuzluğa gidiyordu. O, ölümdü aslında ve kızı sımsıkı sarmış sonsuzluğa götürüyordu..
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Sonra ne mi oldu? Ne olacak, tabi ki de kız hayattan istediklerini aldı, hayat ondan bir şey alamadan hemde. :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder